Jest dziś sama, jak każdej nocy, każdego poranka. Myślała, że tak jest lepiej, gdy nikogo nie ma, gdy na nikim Jej nie zależy, bo nie ma w tedy bólu i cierpienia. Jak bardzo się myliła... Nie ważne ile razy powie, że jest Jej dobrze, że nie brakuje tego co nazywane miłością jest... Bo czym jest miłość w dzisiejszym świecie, dla dzisiejszych ludzi? Niby tyle osób narzeka na jej brak, na samotność ale nikt nic nie zmienia. Każdy mimo wszystko żyje cieszy się, śmieje, bawi się... lecz dlaczego Ona nie potrafi? Ta samotna dziewczyna wieży w miłość w jej magię, choć wie, że dla niej ona się nie znajdzie. Na świecie nie może być tak, że wszyscy szczęśliwie żyć będą. Muszą być Ci co noc spać nie mogą, łzy ronią za czymś co dla nich nie osiągalne jest. Tak bardzo chciałaby kochać, chciałaby być kochaną...ale nikt pokochać Jej nie może to za trudne. Jej serca naiwność nie potrafi nadziei tej odtrącić, nie potrafi się zamknąć albo w głaz zamienić. Potrzeba kogoś u swego boku zamienia Jej codzienny dzień w tęsknotę za zwykłym człowiekiem, co przytuli, powie coś dobrego, spojrzy w Jej oczy i rozwieje wszystkie myśli złe. Ile jeszcze będzie tak tęsknić? Ile jeszcze będzie tak pragnąć?
